اثر تریکوستاتین A بر حافظۀ کاری و سطح سرمی Bcl-2 در مدل موش صحرایی ایسکمی هایپوکسیک

مقدمه: ایسکمی مغزی سومین عامل مرگ و میر در جهان غرب می‌باشد که هنگام مسدود شدن شریان مغز با لختۀ خون رخ می‌دهد. مطالعۀ حاضر به‌منظور بررسی اثرات تریکوستاتین A، یک مهارکنندۀ هیستون داستیلازی بر نقص‌های شناختی و سطح سرمی Bcl-2 در مدل موش صحرایی ایسکمی هایپوکسیک انجام شد. مواد و روش‌ها: 30 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگ داولی به صورت تصادفی به گروه‌های کنترل سالم، ایسکمی + نرمال سالین و ایسکمی + تریکوستاتین A تقسیم شدند. به‌منظور ایجاد مدل ایسکمی هایپوکسیک، موش‌های صحرایی متحمل بسته شدن شریان کاروتید مشترک راست و اکسیژن 8 درصد به مدت 5 دقیقه شدند. دو روز پس از القاء ایسکمی، تریکوستاتین A به صورت درون صفاقی به گروه ایسکمی+تریکوستاتین A به مدت 5 روز تزریق گردید. به‌منظور ارزیابی حافظۀ کاری از آزمون ماز Y استفاده شد. برای اندازه‌گیری سطح سرمی Bcl-2 روش الایزا انجام شد. یافته‌ها: نتایج حاکی از بهبود حافظۀ کاری در گروه ایسکمی+ تریکوستاتین A در مقایسه با موش‌های صحرایی گروه ایسکمی+ نرمال سالین می‌باشد. به علاوه، تفاوت معنی‌داری در سطح سرمی Bcl-2 بین گروه‌های ایسکمی + تریکوستاتین A و ایسکمی + نرمال سالین مشاهده شد. نتیجه‌گیری: داده‌ها نشان داد که تریکوستاتین A به‌عنوان یک درمان بالقوه برای بهبود نقص‌های شناختی بعد از ایسکمی مغز مؤثر است.